از پی تست این همه امید بیم      هم تو ببخشای و ببخش ای کریم

در این چند وقته گرفتاری ها بدجوری به سراغم آمده است  و هنوز دست از سرم بر نمی دارند. احساس می کنم که 24 ساعت خیلی کم است و کاش مثلا روزگار 30 ساعت بود. گرفتاری برگزاری سمینار آنالیز ریاضی خیلی شب و روزم را به هم ریخته است و فعلا تا تسویه حساب کامل چون کابوسی هر شب به سراغم می آید و مدتهاست وقت نکرده ام درست و حسابی قرآن بخوانم. ورزش کردن هم اگر این کوهنوردی دوشنبه و جمعه نباشد حدش به سمت صفر میل می کند. فیلم خوب هم جدیدا بجز این فیلم وحشت در خیابان های الیاکازان در این سال ندیده ام. کنسرت عبدالنقی افشارنیا را که در دانشگاه خودمان برگزار شد نتوانستم ببینم. دلم برای یک اجرای موسیقی سنتی لک زده. کاش استاد رامتین گلبانگ دم دست بود و مثل دوران خوش دانشجویی با اشاره ای بیات ترکش را کوک می کرد و روحمان را به افلاک می برد چقدر هوس شنیدن سه تارش را کرده ام و چقدر هوس شنیدن تصنیف شیدایی تعریف! به قول نیما:

آی نی زن که تورا آوای نی بردست دور از ره کجایی؟

یا حق